Z braku laku lepszy kit. Czyli o Swarogu, który jest Światowidem

"Jutro, 15 marca o godzinie 14.30 w budynku Remizy odbędzie się casting do filmu "Swaróg - ogień i krew"  Zapraszamy – Tadzik kurdeczka, co to ten czasting?
- Euzebiusz, zabij mnie... - tu Tadzik ugryzł się w język – ale nie wiem.
- Się kurdeczka jutro zobaczy – zawyrokował. - A tera kurdeczka do Czesławy po bełta.

Pierwsi gapie pojawili się przed remizą już około południa. Kilka minut po czternastej pod budynek podjechał czarny Opel Vectra kombi, z którego wysiadła niebrzydka kobieta w wieku nieprzesadnie młodym, pryszczaty okularnik, a na końcu mężczyzna o posturze "długi jak miesiąc, chudy jak wypłata". Był to asystent reżysera Artura Glazury, Filip Bata.
Rozejrzał się wokół i rozbawiony szepnął coś na ucho pani Jadzi, zapewne jakiś nieprzyzwoity żarcik, bo zaczerwieniła się i zaczęła nerwowo chichotać. Okularnik w tym czasie wydał dyspozycje, żeby ustawić się w kolejkę i wchodzić pojedynczo.
Gdy przyszła kolej Euzebiusza, ten mruknął pod nosem - kurdeczka, na co mi to - ale pchnięty przez Tadzika otworzył drzwi. Na jego widok „pryszcz w okularach” głośno przełknął ślinę, a pani Jadzia swój kolejny chichot.
Bata był starym wygą, nie takich już widywał i to go uratowało przed nazbyt teatralnie okazanym zdziwieniem. Szybko otrząsnął się z szoku wizualnego i krzyknął:
- Otóż i nasz Swaróg, groźny bóg ognia! I dodał - Widzimy się jutro, punktualnie o siódmej przed remizą. Samochód zabierze pana na plan.

Oszołomiony dynamicznie rozwijającą się karierą aktorską Euzebiusz nie mógł spać całą noc, zatem bez problemu stawił się o umówionej godzinie przed remizą. Samochód już czekał, bez słowa wsiadł i pojechali na plan zdjęciowy.
- Panie reżyserze, oto nasz Swaróg – powiedział podnieconym głosem Bata przedstawiając Glazurze Euzebiusza.
Ten podszedł do reżysera i przyjrzał mu się z uwagą. Przed nim stał człowieczek o posturze beczki miodu i twarzy mopsa, wzrostem sięgający mu trochę powyżej pasa.
- Doskonały wybór Bata, doskonały. Będą jeszcze z Was ludzie – zawyrokował Glazura, a asystent poczerwieniał niczym podlotek.
Ktoś podstawił Euzebiuszowi krzesło, ktoś inny podał gorącą kawę, kostiumolog wziął miarę, a specjaliści od makijażu rozpoczęli swoją pracę.
- Mamy chwilkę czasu, wprowadzę więc pana w rolę - konfidencjonalnie wyszeptał reżyser.
- Otóż drogi panie – zaczął wyraźnie już podniecony Glazura – jak zapewne domyśla się pan, film będzie o prasłowiańskiej walce dobra i zła, o bóstwach naszych pradziadów wspomagających kruchy świat ludzi w ich walce z siłami ciemności. W warstwie metafizycznej widzę tu paralelę do czasów obecnych, w których zło pod postacią alienacji, wyścigu szczurów i brudnej miłości stara się zniszczyć...
- Ale... - przerwał Euzebiusz.
- Tak, tak, wiem. Paralela może być trudna do uchwycenia, przynajmniej dla kinomana mniej wyrobionego. Ale dziś wszak mamy już widza inteligentnego, na miarę naszych umysłów – Glazura puszczając oko do Euzebiusza wskazał dłonią siebie i jego. Ten uśmiechnął się, bo przypomniał sobie jak to go dyrektorka po głowie głaskała. A przecież głupiego nie tknęłaby, więc porównanie reżysera przypadło mu do gustu.
- Skoro się rozumiemy – kontynuował filmowiec – przedstawię panu uniwersum, w którym przyjdzie się panu poruszać. Otóż jest pan Swarogiem, bogiem ognia, Słońca, rządzi pan przyrodą i społeczeństwem.
W pierwszej scenie Swaróg siedzi za kamiennym stołem, na którym stoi ogromny kielich. Przed stołem jest basen, przez który musi przejść każdy, kto chce dostać się przed oblicze Boga. Płonie w nim oczyszczający ogień, a strzeże go Dziwożona. Wie pan, taka naga i piersiasta jak ta kobieta, którą grała Figura w Mlecznej drodze u Kondratiuka – Euzebiusz pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Nawet myśleliśmy o Figurze, ale ona już nie ma figury, więc będzie Angelina Jolie. Pozwoliliśmy jej zagrać z Olbrychskim, ma wobec nas zobowiązania. Nawet już dla niej zmieniliśmy scenariusz, bo Dziwożony miały obwisłe piersi, zarzucały je na plecy i używały jako pralników. Angelina na to się nie zgodziła.
- A, panowie technicy – nagle zwrócił się w stronę stojącej nieopodal przyczepy – proszę mi krew przygotować. Taką, jak wczoraj mówiłem: z miodu, soku z buraków i wody. A do tej ciemniejszej, żylnej to dodać sosu czekoladowego. Tylko dużo proszę zrobić, jakieś 5 litrów.
- To o czym to my…? A już wiem – ponownie zwrócił się do Euzebiusza.
- Kurdeczka, ón tak zawsze – Euzebiusz zapytał stojącego obok asystenta.
- Dziś ma pan szczęście, bo tylko pieprzy. Normalnie to pierdoli – odpowiedział znudzony Bata.
- ...a w oddali galopują czarni jeźdźcy. Wie pan, jak Komorowska u Zanussiego. No, w tym... w Cwale. Albo husaria u Hoffmana – dodał. W kącikach ust filmowca pojawiła się piana.
- Wtedy pan bierze do ręki pochodnię i podpala nią alkohol, który jest w kielichu. Jak u Wajdy, pamięta pan tę scenę?
- Chyba...
- Wiedziałem, że będzie pan pamiętał. Genialna scena! Ileż w niej mocy, metafizyki i symboliki. Ileż warstw i cieni. A jaka gra aktorska. Szkoda, że Zbyszka nie ma już z nami – Euzebiusz czuł nasilający się ból głowy.
- A teraz proszę się skupić. Czarni jeźdźcy są tuż, tuż. Przerażona Dziwożona ucieka, więc pan wypija zawartość płonącego kielicha, bierze topór do ręki i odrąbuje głowę pierwszemu...
- Tak kurdeczka? - Euzebiusz wziął potężny zamach i ciął toporem. Beczkowate ciało Glazury z plaśnięciem opadło na ziemię, a głowa potoczyła się prosto pod nogi wózkarza. Ten spojrzał na nią i wymamrotał:
- Pan reżyser to dla filmu głowę stracił - a głośniej dodał - Koniec zdjęć, Wracamy do domu.
Po kwadransie na miejscu niedawnego planu filmowego pozostał jedynie Euzebiusz i skrzętnie przez nikogo niezauważone ciało oraz głowa reżysera.