Naga prawda *

- Andrzej, ratuj! - Justyna wpadła do biura zanosząc się płaczem. Jej karminowe usta wyglądały dość groteskowo w zestawieniu z rozmazanym tuszem pod oczami. Ciekawe, kiedy wreszcie kupi sobie jakiś porządny, wodoodporny tusz do rzęs - pomyślał.

- Uspokój się, zrobię Ci herbatę, a ty opowiadaj - wstał zza biurka..

- Chyba zabiłam człowieka - kolejne czarne łzy spłynęły jej po policzkach cichym mlaśnieciem opadając na dopiero co kupioną "Wyborczą". Prosto na twarz ojca Rydzyka.

- Jak to zabiłaś człowieka? - zapytał podając jej garść husteczek higienicznych.

- Właściwie to nie wiem czy na pewno, ale dziś dostałam wezwanie na policję - pokazała pismo.

- Ale to jeszcze nic nie znaczy, opowiedz dokładnie co się stało - starał się ją uspokoić.

- Kilka dni temu wracałam późno do domu, byłam po dwóch kieliszkach wina... No i wtedy chyba zabiłam tego człowieka - nowy grad czarnych łez skapnął na gazetę, tym razem zachlapując żakiecik posłanki Sobeckiej.

- Wszystko będzie dobrze, daj mi wezwanie, napij się herbaty, a ja wykonam kilka telefonów - objął ją ramieniem, nie zważając na rozmazany tusz.

Cholera, znowu ta "czwórka" nie wchodzi, muszę wreszcie wymienić ten złom - pomyślał wybierając numer do Michała.

- Czołem. Mam sprawę. Jak zawsze delikatną - zaczął ostrożnie.

- No cóż, nie jestem zaskoczony. O co tym razem chodzi? - zapytał dłubiąc z nudów w nosie.

- Wiesz, jakiś tydzień temu około północy na Gorzowskiej był wypadek...

- Tak, nawet mamy już kogoś - wycedził obgryzając paznokcie.

- A możesz jaśniej? - spytał zdenerwowany.

- Sorry, tylko tyle mogę powiedzieć. Bez urazy stary.

- Trudno, dobre i tyle. To co? W poniedziałek wieczore w pubie? Jak zawsze?

- Jak zawsze.

Wystukał drugi numer, tym razem "czwórka" nie strajkowała.

- Grzegorz? No witaj - odparł radośnie.

- Czołem, kiedy wpadniesz na pokerka? Dawno się nie widzieliśmy.

- Jak dobrze pójdzie, to w sobotę - odpowiedział coraz bardziej poirytowany tym, co musi zrobić.

- To w takim razie czym mogę służyć? - spytał wyczuwając dobry interes.

- Wiesz, tydzień temu była u was pewna kobieta. Spała dwa dni, ale zapomniała faktury. Móglbym w sobotę, przy okazji...

- Jasne, czuję, że będę miał dobrą passę - Grzegorz wyraźnie rozbawiony sytuacją rechotał się do słuchawki.

- Chyba tak - odpowiedział zrezygnowany Andrzej.

Justyna była bardzo ładna i zgrabna. Nie miała więc problemu z eksponowaniem tych faktów. A mimo wszystko Andrzej poprosił ją, by była jeszcze ładniejsza. Zafarbowała więc włosy na rudo, założyła obcisły kostiumik w kolorze czerwonego Ferrari. Ten z dużym dekoltem, bo wtedy widać czerwoną koronkę stanika. A do tego pod kolor pończoszki i torebkę. I pantofelki od Gucciego. Tak udali się na komisariat.

- A pan kim jest? - zapytał aspirant Maciejewski.

- Jestem adwokatem tej pani - odpowiedział Andrzej wręczając wizytówkę.

- Rozumiem, proszę siadać. Zadam pani kilka pytań. Gdzie była pani 25 sierpnia tego roku około północy.

- Moja klientka była wtedy w Giżycku. Wyjechała na kilka dni, tu jest faktura za nocleg - odpowiedział podając policjantowi dokument.

- Rozumiem - lekko zmieszany Maciejewski. Spojrzał na młodszego aspiranta Glenia.

- To... To chyba w takim razie nie mamy więcej pytań. Przepraszam za kłopot.

- No nareszcie Stary, to co zawsze? - zapytał Andrzej podnosząc już dość mętny wzrok znad kufla piwa.

- Tak, to co zawsze – odpowiedział wesoło.

- Dwa razy to samo - barnam uwinął się nadzwyczaj szybko.

- Andrzej, mam pytanie - nieśmiało zaczął Michał - To dziś, to była prawda?

- Pytasz jako policjant czy kumpel?

- Kumpel.

- Góralska teoria poznania mówi, że są trzy prawdy: Święta prowda, Tyż prowda i Gówno prowda. Powiedzmy, że teraz to jest ta ostatnia.

- Ale - spojrzal na zegarek - gdy za jakieś dwie godziny będę z Justyną, to będzie ta czwarta.

- Czwarta?

- No, naga prawda.

- A wiesz... właściwie ona nic nie zrobiła - zaczął Michał - faceta porzuciła żona, próbował popełnić samobójstwo i rzucić się pod samochód. Ale potknął się i uderzył głową w słup tuż przy jezdni. Wcześniej myśleliśmy, że może to ona, bo ponoć widziano ją w pobliżu. Ale trzy godziny temu facet się przyznał i opowiedział jak to było na prawdę.

- A za dwie godziny to ja się widzę z Justyną by jej to powiedzieć, więc sam rozumiesz... niestety muszę już iść.

Wychodząc, podszedł jeszcze do baru, wetknął do kieszeni barmanowi sto złotych mówiąc: Pan zadba o tego tam przy stoliku.

* - zainspirowane wpisem Caddiego