Ruch oporu

  - Suchajta ludziska, to pan z wojewóctwa względem odszkodowań za wojnę – sołtys wskazał palcem siedzącego obok mężczyznę, a pulsujące żyły na jego skroniach były namacalnym dowodem na to, jak ogromnym wysiłkiem było wypowiedzenie tego zdania.
- Niemce zaś dają? To się Stasiek obłowi – skomentował Tadzik.
- Nie Niemce, ino nasi. To za te wojne jaruzelską – sołtys był już bliski omdlenia. Litr samogonu wypity wczorajszego wieczora nadal szumiał w głowie. Na szczęście w porę zauważył to przedstawiony chwilę wcześniej gość, starszy referent Antoni Żydeczko i szybko rozpoczął to, jego zdaniem i tak bezsensowne zebranie.
Żydeczko był starym urzędniczym wyjadaczem. Ten pięćdziesięciodwuletni mężczyzna o twarzy Donalda Sutherlanda w administracji państwowej przepracował prawie 35 lat. Przetrwał rządy komunistów, bo żaden upadający sekretarz nie pociągnął go w dół. Wymyślony przez siebie żart, jakoby w 1968 roku miał usłyszeć od sekretarza komitetu wojewódzkiego: Żydeczko, wy powinniście zmienić nazwisko na Aron Syjoneczko spowodował, iż nowa władza widząc w nim  represjonowanego, w pełni mu zaufała.
W Zamordach bywał nie raz, znał tych ludzi jak własną kieszeń i wiedział, że poza pędzeniem bimbru i zgwałceniem żony komendanta, w stanie wojennym nic ciekawego tu się nie wydarzyło. A to pod represje nie podpadało. Ale kazali, to przyjechał, 50000 zł za delegację piechotą nie chodzi.
- Dzień dobry wszystkim, nazywam się Antoni Żydeczko i reprezentuję władze wojewódzkie – zaczął pewnie – jak wiecie, nie ma już komuny, mamy nowy, demokratyczny rząd, który postanowił wypłacić zadośćuczynienie osobom poddanym represji...
- A co to ta depresja? - przerwał Walerek.
- Depresja jest w Izraelu i dlatego Żydzi są smutni – wypalił Tadzik.
- Gupiś kurdeczka. Nie w Izraelu, ino w morzu Martwym i nie są smutni, ino kurdeczka płaczą – Euzebiusz dumnie wyprężył pierś.
- Euzebiusz dobrze gada, oni tam nawet mają taką ścianę do płakania – krzyknął Tadzik i dodał: - Pan, panie Żydeczko to wisz chyba o tym, nie?
- Płaczą, bo naszego Jezuska ukrzyżowali, ot co! – zaperzył się Walerek, a jego słowom towarzyszył pomruk aprobaty.
- Spokój, proszę o spokój. Nie mieszajmy się w sprawy religii i Izraela, chodzi o represje czyli prześladowania za walkę z komuną.
Na sali, jak przewidywał, zapadła cisza. Odczekał trzy minuty, uśmiechnął się pod nosem i zaczął pakować dokumenty do teczki. Spojrzał na zegarek – zdążę na popołudniowy pekaes – pomyślał.
- To się zgłasza – padło z tylnego rzędu. Żydeczko przerwał pakowanie, spojrzał na właścicielkę wciąż unoszącej się ponad głowami zgromadzonych ręki:
- A co pani robiła w stanie wojennym? - zapytał.
- No w tym... znaczy się w ruchu oporu była.
- I pomagała jak mogła – dodała Bożenka próbując założyć grubiutkie rączki na ogromnych piersiach.
- Bożenka, tyś kurdeczka bynajmniej z sekretorzem się nie ruchała? - wtrącił siedzący za nią Euzebiusz.
- Ruchała, ruchała... może i ruchała, ale opór przy tym stawiała, to i tera za ruch oporu robi – powiedziawszy to zadarła nosek, dumna z riposty i z faktu, iż nareszcie udało jej się spleść na piersiach serdelkowe ręce.