30 tuczników

Zamek Schwartzenberg stał na niewielkim wzgórzu na skraju Frankenjury. Jego mury leniwie opływała rzeka Pegnitz, która kilka kilometrów dalej wpadała do Regnitz. Ta zaś pod Bambergiem, gdzie urzędował biskup, uchodziła do Menu.
W środę, 17 listopada roku pańskiego 1287 tuż po jutrzni zachodnia wieża zamku runęła z łoskotem grzebiąc pod gruzami jej ostatnich obrońców.
W powietrzu unosił się swąd spalenizny oraz zapach pieczonej wieprzowiny i skwarków.

Graf Otto von Sweinsteiger, zwany „Czarnym Panem” siedział przy stole dojadając gicz cielęcą, popijając ją najprzedniejszym piwem bawarskim mistrza Arnoldusa. Pod stołem dwa wyżły cierpliwie czekały na resztki jedzenia. Obok stała ogromna skrzynia, po brzegi wypełniona złotymi monetami. Zerkając na nią, graf uśmiechał się. Czuł się już na tyle silny, że mógł sobie pozwolić na ograbienie cesarskich poborców podatkowych. Jednego jednak nie przewidział. Jego największy wróg, hrabia Herman von Ratz postanowił ten fakt wykorzystać by zaskarbić sobie łaskę cesarza i pozbyć się znienawidzonego grafa.

Oblężenie zamku Schwartzenberg trwało od dobrych kilku miesięcy. Kolejne szturmy kończyły się równie bezskutecznie, co poprzednie. Cesarz słał von Ratzowi drużyny zbrojnych, ale powoli tracił cierpliwość. Tym bardziej, iż nadchodziły jesienne deszcze, a morale wojska było w rozsypce. Rudolf I nakazał więc zdobyć zamek von Sweinsteigera w ciągu miesiąca, inaczej Ratz zgnije w lochu.

- Panowie, trzeba nam wreszcie zdobyć ten przeklęty zamek, a „Czarnego Pana” rzucić cesarzowi na pożarcie. Tedy czekam na Wasze propozycje... - hrabia zawiesił głos, uważnie przyglądając się swoim dowódcom. W namiocie zaległa cisza, miało się wrażenie, że nikt nawet nie śmiał oddychać. Wtedy z kąta padło ciche:
- Ja mam pomysł – wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego dochodził głos.
- Ty? - hrabia z niedowierzaniem wycedził przez zęby.
- Tak Panie. Za waszym przyzwoleniem – tym razem głos Georga Hüttlera, pisarza von Ratza brzmiał nad wyraz stanowczo.
- Mów – odpowiedział z rezygnacją w głosie.
- Tedy Panie każ podkop pod zamek robić i do cesarza pismo ślij o trzydzieści najdorodniejszych tuczników – wyrecytował jednym tchem.
- Ufam, iże wiesz co robisz, Inaczej żywcem ze skóry obedrę i członki usiekę – mimo srogiej zapowiedzi kary, hrabia wiedział, że do tego nie dojdzie. Georg nie raz już zachwycił go lotnością umysłu, ufał więc, że tym razem tak będzie, a on zdobędzie zamek i łaskę cesarza Rudolfa.
- Wiem Panie – hardość w głosie zaskoczyła innych, na sali dało się słyszeć pomruk niezadowolenia.
- Pisz tedy do cesarza, ja pieczęć przyłożę i niechaj goniec czym prędzej do stolicy jedzie – a do zebranych dodał: - Za pomyślność Panowie rycerze, za pomyślność.

- Wielmożny Pan raczy podpisać. Pismo do cesarza w sprawie tuczników. Rudolf Habsburg akurat w Bambergu bawi – Georg podłożył von Ratzowi pergamin z pięknie wykaligrafowanym pismem.
- A to drugie? Oczy pieką, czytać mi się nie chce - spytał hrabia. Zawsze tak mówił by ukryć fakt, ze nie potrafi czytać.
- Cesarz posiłki słał, tedy prośba o żołd dla jego zbrojnych, bo nasza kasa pusta Panie – zgrabnie wyjaśnił pisarz.
- Daleko zajdziesz Hüttler, daleko – uśmiechnął się.

- Panie, podkop gotowy, a i wozy z tucznikami przybyły – zameldował dowódca straży Moltke.
- Hüttler, zaczynaj – hrabia nalał sobie do pucharu piwa i rozsiadł się na ławie, ciekawy co też wymyślił jego pisarz.
- Jutro Panie, plan udoskonalić muszę – odparł wymijająco Georg.
- Pół roku tu siedzimy, jeden dzień różnicy nie zrobi. Więc jutro – von Ratz miał wyjątkowo dobry humor. Bo już oczami wyobraźni widział splendor, z jakim witany jest na dworze cesarskim. Zaszczyty, piękne kobiety i łaska samego Rudolfa mile łechtały jego ego.

Następnego dnia, jeszcze przed świtem, Hüttler nakazał obłożyć drewniane fundamenty zamku, do których dokopali się budowniczowie podkopu, snopkami słomy, a następnie rozkazał wpuścić tam świnie. Gdy już wszystkie weszły do środka, zamknięto podkop i podpalono go.
Przez dłuższą chwilę nic się właściwie nie działo. Nie licząc oczywiście przeraźliwego kwiku świń. Ale gdy wreszcie przepaliły się fundamenty, zachodnia wieża zachwiała się w posadach i runęła, grzebiąc obrońców, w tym grafa von Sweinsteigera. A ogień, wciąż podsycany topiącym się tłuszczem ze świń, dokonał reszty zniszczenia.

- Zdobyłem, nareszcie go zdobyłem! - hrabia wrzeszczał z radości niczym błazen cesarski.
- Mów! Mów mi hultaju jak to zrobiłeś – dodał gdy już trochę ochłonął.
- Panie, cesarz jedzie – Hüttler zmienił temat, dodając: - Tedy lepiej uciekaj przed gniewem jego.
- Gniewem? Toż ja zamek zdobyłem, sławą się okryłem, a nie hańbą – von Ratz poczerwieniał na twarzy.
- Pamiętasz Panie to drugie pismo do cesarza? - graf zbladł, podświadomie czując w tym jakiś podstęp.
- Pamiętam... - odparł sucho.
- Wiedziałem, iże czytać Panie nie potrafisz, więc podpiszesz bez mrugnięcia. A zwracałeś się w nim do von Schweinsteigera z propozycją sojuszu przeciw cesarzowi Rudolfowi. Ja oczywiście przechwyciłem pismo i posłałem gońcem do Bambergu, gdzie bawił cesarz, dowody Waszej zdrady. Pomyślałem, iż nie daruje wam i osobiście przybędzie zemsty dokonać. A że ze świniami jechać mu nie przystoi, tedy ruszy dnia następnego. Stąd i moja zwłoka w planie – wyjaśnił cierpliwie. 
- Hüttler, ale dlaczego? Źle Ci było przy mnie? - hrabia świadomy swojego położenia, kwilił jak dziecko.
- Panie, to nic osobistego, jeno polityka – Georg uśmiechnął się.
- A polityka, to sztuka podkładania świń – dodał.


Postscriptum
Użycie świń do spalenia zamku, to fakt autentyczny. Angielski król Jan bez Ziemi w 1215 roku oblegając zamek Rochester wykorzystał do tego celu czterdzieści tuczników. Niestety, nie było wtedy Facebooka, więc nikt nie mógł protestować przeciwko okrucieństwu króla.
Ja ze swojej strony pragnę zapewnić, iż podczas pisania tego tekstu nie ucierpiała żadna świnia.