Siekierka

Gertruda od dawna spoglądała na Euzebiusza życzliwszym okiem. A to wódkę w papier zawinęła, a to reklamówkę dała. Bywało, że i na drogę dobre słowo rzekła. Na ten przykład wczoraj, gdy Euzebiusz od kasy odchodził.
- A Euzebiusz tak sam mieszka. Nie tęskni za towarzystwem.
Początkowo nie bardzo wiedział co ona od niego chce, bo jak zwykle gapił się na jej cycki i czynność ta pochłaniała go całkowicie.
- He? - zapytał nieśmiało.
- No pytam czy Euzebiusz kobietki nie potrzebuje. Herbaty by zrobiła, rosołek ugotowała, kurze zamietła, plecy umyła - Gertruda zatrzepotała ociekającymi tuszem rzęsami.
- No... kurdeczka, może być.
- To może Euzebiusz do miasta jutro pojedzie? Pobyłby ze mną trochę, poznał, na obiad zaprosił.
- No... kurdeczka, czemu nie - wymamrotał wycierając zaślinione usta rękawem kufajki
- To o ósmej rano na przystanku. I niech się ładnie ubierze - mrugnęła okiem i posłała mu całuska.

Garnitur po doradcy ubezpieczeniowym pasował jak ulał. Co prawda plecy szpeciły trzy krwawe szramy - ślady po siekierze - ale postanowił, że założy płaszcz i nie będzie go zdejmował.

Gertrudę poczuł zanim zobaczył, a gdy minutę później na nią spojrzał, oniemiał z wrażenia. Utapirowane błękitne włosy, grube, czarne rzęsy, czerwone usta i futro z białych nutrii. Całości dopełniały brązowe buciki i złota torebka. A wszystko podane w gęstych oparach wylanej na siebie butelki "Pani Walewskiej". Euzebiusz dla równowagi pachniał "Brzozową". Trzymał ją na czarną godzinę od 1984 roku.

W Pekaesie było tłoczno, ale wokół nich szybko zrobiło się dużo wolnego miejsca. Mimo mroźnego dnia pootwierano okna i nawet gdy już wszystkim zsiniały twarze nikt nie odważył się ich zamknąć. Ale Gertrudzie i Euzebiuszowi było wszystko jedno, bo ich grzało rodzące się uczucie.

Po kilku godzinach spacerowania po mieście żar serc musiał skapitulować przed mrozem, a żołądki miały dość karmienia owocami miłości.
- To może Euzebiusz zaprosi na obiad? Do tego... no... Macadonalda?
- No, kurdeczka, może być.

W lokalu było ciepło. Nawet bardzo. Ale żadne z nich nie zdecydowało się na zdjęcie wierzchniej odzieży. Euzebiusz - bo przecież miał krwawe dziury na plecach marynarki, Gertruda - bo była wyjątkowo dumna z białych nutrii.
- Czym mogę służyć? - uśmiech sprzedawcy był równie sztuczny, co jedzenie, które sprzedawał.
- To kurdeczka, niech zamawia. Ja po niej.
- To kochanieńki daj mi tę dużą bułkę... nie tą, ta obok... - Gertruda wskazała swoim tłustym wskazującym reklamę wiszącą nad ladą.
- Big Mac? - spytał usłużnie pracownik "szybkiego żarcia".
- No niech będzie Big. I do tego frytki...
- Frytki są w zestawie.
- Kochanieńki, co z tego, daj mi drugie. A te małe kosteczki to co? - zapytała z błyskiem w oku.
- Nuggetsy - korporacyjny uśmiech stawał się coraz mniej korporacyjny.
- To też daj.
Euzebiusz włożył ręce do kieszeni, by dyskretnie przeliczyć dotychczasowe zakupy. Przy lodach i ciasteczku na ciepło musiał zaangażować palce u nóg.
- Coś jeszcze? - zapytał.
- A te takie bulwy w papierkach, to co?
- Mufinki proszę pani - odpowiedział nieco zniecierpliwiony sprzedawca.
- To dwie, te czarne.
- A do picia?
- No Colę, ale Light. Bo się odchudzam.
- A dla pana? - gdyby wzrok potrafił zabijać, Euzebiusz powinien w tym momencie paść martwy.
- Ja kurdeczka... Mortadele macie?
- Nie, ale mamy pyszne hamburgery - odparł lekko zmieszany sprzedawca.
- Sam żeś kurdeczka cham! - Euzebiusz walnął pięścią w ladę, aż kilka frytek podskoczyło i wpadło do Coli, która teraz już nie była taka Light.
Gertruda próbowała spojrzeć na Euzebiusza z wyrzutem, ale w miejscu, w którym spodziewała się go zastać już go nie było. Przeskoczył ladę i głową sprzedawcy nabijał na kasie nowe ceny.
I wtedy z kuchni wyskoczyło kilku kucharzy...

- Kurdeczka, panie poruczniku, to było tak; chciałem mortadelę, a on, że nie mają. I kurdeczka mię od chama wyzywał...
- Nie chama, ale zaproponował hamburgera - przerwał policjant.
- Przecie kurdeczka to to samo panie kapitanie.
- Nie jestem kapitanem, a aspirantem!
- Sie kurdeczka pan major nie nerwuje - patrząc na czterozębny uśmiech Euzebiusza policjant z rezygnacją machnął ręką.
- I co było dalej? - dodał.
- Toż panie pułkowniku kurdeczka zacząłem uciekać, oni tyż.
- Gdzie?
- No ja kurdeczka przed siebie, a oni w moim kierunku.
- No dobrze, ale czegoś tu nie rozumiem. Ich było czterech, pan sam. Oni mieli noże, pan nie. To skąd u nich te rany cięte na rękach? - policjant nie dawał za wygraną.
- Bo jak żem kurdeczka biegł, to mi panie generale z kieszeni sikierka wypadła.
- Cztery razy? 
– No, też kurdeczka się dziwie - tym razem w uśmiechu Euzebiusza policjant dostrzegł złowieszczy błysk złotej plomby. Chyba "szóstki".