Krajobrazy

Życie jest jak krajobrazy.
U jednego jest suche i miałkie niczym piaski Sahary, u innego grząskie jak błota Polesia. U niektórych jest wartkim, górskim strumieniem, ale są też tacy, których życie jest jak leniwa delta Dunaju. Bywa też tajemniczą i krętą Amazonką, rajskimi Karaibami, zimną Arktyką czy monsunowymi Indiami. Jest też gorącą Afryką, egzotyczną Japonią czy fascynującymi Himalajami.
Długo można by jeszcze wymieniać podobne analogie i każda z nich miałaby rację bytu.
Ale jest jeszcze coś, co je łączy. Coś, na co w każdym z nich wcześniej czy później się natkniemy…
To przepaść.
I to ta z rodzaju tych nieuniknionych, których nie da się obejść, z którymi trzeba się zmierzyć.
Są tacy, którzy broniąc się przed upadkiem, walczą chwytając się przysłowiowej brzytwy, mielą rękami na oślep, zrywają paznokcie, wrzeszczą, rozpaczają. Niektórym udaje się uniknąć najgorszego, większość jednak i tak spada. Inni, szybko tracą siły, poddają się i ze spokojem spadają w otchłań. Są wreszcie tacy, którzy widząc beznadzieję położenia, sami robią krok w przód…
Nieliczni mają szczęście spać na tzw. „cztery łapy”, otrzepują się i idą dalej zapominając o tym, co było. Wielu kończy lot z przetrąconym karkiem, ale szczęśliwi, że żyją, odchodzą w dal, skomląc z bólu, ale z nadzieją, że rany się zagoją.
Na końcu są Ci, których dusza rozprysnęła się na tysiące, setki tysięcy okruchów. Oni każdego następnego dnia reszty swojego życia próbują je odnaleźć i posklejać w jedną całość.
Cóż.. Przynajmniej mają jakąś pasję…