Drabina

Wracając z pracy zobaczyłem nad moim domem ogromną chmurę burzową. Nie, nie taką, jak wtedy, gdy żona ma okres…

Ta była jeszcze większa.

Przybrałem więc minę Bustera Keatona i ruszyłem na spotkanie z nieuniknionym.

Zgodnie z przewidywaniami w domu szalało tornado z lekką domieszką tsunami, a gromy biły nie gorzej, niż polski kibol.

Głównie w pokoju syna.

I przeważnie.

Zjadłem więc kotleta mielonego z buraczkami i odsmażanymi ziemniakami, zrobiłem kawę w swoim, wspaniałym, absolutnie cudownym ekspresie do kawy i bez słowa zasiadłem przed telewizorem.

Gdy próbowałem wsłuchać się w dialogi „Teorii Wielkiego Podrywu”, w pomieszczeniu zajmowanym przez potomstwo trwała jesień średniowiecza.

Zgadza się, absolutnie nie wolno mi było reagować. A nawet gdybym mógł, to i tak nie miałbym ochoty. Wszak Sheldon Cooper wymiata na każdym froncie.

Również burzowym.

Gdy zaczynałem oglądać „Fakty”, szkwał przeszedł w zaledwie sztorm, a kiedy pan Durczok silił się na kolejny pożegnalny dowcip, zapanowała flauta.

Mogę działać.

Otworzyłem drzwi pokoiku, syn jeszcze trochę mruczał i wydawał inne, równie niezrozumiałe dźwięki. Zupełnie jakby zobaczył niedźwiedzia polarnego albinosa.

- Oglądasz mecz Realu z Galatasaray? – rzuciłem od niechcenia.

- Młmnom – wypluł z siebie.

- Coś w szkole? – kontynuowałem.

- Mhmno…

- Z Maćkiem – chyba stawałem się namolny.

- Nhhhoo… - jest dobrze, syn powoli przechodził na język ojczysty.

- Opowiesz? – zarzuciłem wędkę.

- No bo tydzień temu na kółku filmowym ustalaliśmy kto nakręci recenzję jakiej gry. Ja powiedziałem że zrobię Minecrafta, a Maciek miał zrobić Fifę 13. Przedwczoraj zadzwonił i spytał czy mu przyniosę na pendrive swój film, bo chciał zobaczyć. Wczoraj mu zaniosłem, a on dziś od razu po przyjściu do szkoły dał go pani, mówiąc, że to jego – Uzi już dawno dostałby zadyszki… ale nie mój syn, który dalej bombardował mnie słowami: - więc pani mi przygadała, że nic nie robię i jak chcę zostać na kółku, to na następne zajęcia mam zrobić dwa filmy. A to Maciek powinien je zrobić, bo ukradł mój film i się wszystkiego wyparł. Mieliśmy więc to samo i pani powiedziała, że to ja zabrałem jego film, bo byłem drugi – w oddali zagrzmiało…

- Widzisz synek… - zamyślałem się na chwilę, niczym Platon czy jakiś inny Kant, po czym dodałem już całkiem filozoficznie - bo życie jest jak drabina.. Czasem uda Ci się wspiąć kilka szczebli w górę, ale to najczęściej to ty nią jesteś dla innych.