poniedziałek, 2 września 2013

Czołg


Trzeci dzień siedzieliśmy w okopach. Głodni, spragnieni, niewyspani. Właśnie odparliśmy kolejne natarcie. Drogo nas to jednak kosztowało. Ale od godziny panowała cisza. Kto mógł, korzystał z niej, łapiąc kilka minut snu. Kuchnia nareszcie dostarczyła coś ciepłego do jedzenia, była też kawa i papierosy. Wróciły humory, zaczęliśmy nawet żartować.
To zadziwiające, jak niewiele trzeba, by znowu poczuć się zwykłym człowiekiem.
Nagle czar prysnął, wokół wyrosły gejzery wybuchów, słychać było narastający terkot broni maszynowej. Kule świszczały, ryk zbliżających się czołgów mieszał się w krzykiem pierwszych rannych i konających. Wróg przypuścił kolejne natarcie, tym razem znacznie silniejsze od poprzednich. Stalowe kolosy zbliżały się szeroką ławą, było ich chyba dziesięć. Za nimi gęstą tyralierą biegli żołnierze.
Początkowo nie strzelaliśmy, byli za daleko i szkoda kul. Tuliliśmy się więc do ścian okopów, modląc się, by nadlatujący właśnie pocisk ominął miejsce, w którym leżeliśmy.
Siedziałem w niewielkiej niszy, którą wykopałem dwa dni wcześniej. Wgryzłem się zaledwie pół metra w ścianę okopu, tyle jednak wystarczyło, by poczuć się bezpieczniej. Właściwie to nie miałem pojęcia na czym to bezpieczeństwo polega, ale sama świadomość, że mam namiastkę schronu była bardzo budująca.
Ostrzał ustał, wróg był już tak blisko, że ich artylerzyści bali się trafić w swoich. Po lewej odezwał się nasz ckm, zawtórował mu terkot karabinów maszynowych. Wśród atakujących padli pierwsi ranni i zabici. Przestawiłem kurek z ognia ciągłego na pojedynczy – odrzut karabinu jest wtedy mniejszy, można celniej strzelać. Przyłożyłem kolbę do ramienia, zmrużyłem jedno oko... czekałem... W szczerbince ukazała się sylwetka żołnierza... Strzał... padł na ziemię ale jeszcze się ruszał... Dobiłem go drugą kulą... Lufę skierowałem lekko w prawo... zobaczyłem wystającą ponad pagórek czyjąś głowę. Kolejny strzał, tym razem chybiony. Żołnierz schował się za drzewo... Po chwili strzelił. Niedaleko mnie rozprysnęło się kilka kul. Nie zwróciłem na nie uwagi, skupiłęm się na wrogu.
Czekał... Ja też... Wtem poderwał się do biegu, wtedy oddałem dwa strzały. Skulił się, po czym bezwładnie opadł na ziemię.
Koło mnie usłyszałem krzyk. Odwróciłem głowę – "Rudy" dostał w tętnicę szyjną. Krew buchała niczym woda z rozbitego hydrantu. Skonał zanim dobiegłem, by mu pomóc. Rozejrzałem się wokół, zaledwie kilku z nas jeszcze walczyło.
- A więc to teraz? – pomyślałem.
- Odwrót!!! – krzyk sierżanta wyrwał mnie z chwilowego odrętwienia.
Zabrałem leżące nieopodal magazynki do karabinu i nie oglądając się na nic wyskoczyłem z okopu. Do skraju lasu miałem zaledwie kilkadziesiąt metrów… Krew pulsowała w skroniach, płuca bolały, mięśnie nóg odmawiały posłuszeństwa… Wokół świszczały rykoszety.
Gdy dopadłem zbawiennej kępy drzew byłem na skraju utraty przytomności… Ale żyłem. Oparłem się o pień, dysząc ciężko… Serce waliło jak oszalałe. Wtedy coś powaliło mnie na ziemię. Odwróciłem się. To "Młody" z drugiego plutonu.
- Kurwa, dziadek, biegłeś jak na olimpiadzie – wyszczerzył zęby.
- Żebyś wiedział, jak na olimpiadzie… - wyszeptałem.

Ukryliśmy się w niewielkiej jamie pod korzeniami przewróconego drzewa. Kanonada trwała jeszcze kilkanaście minut. A potem nastała cisza. Po około kwadransie nasłuchiwania zdecydowaliśmy się opuścić kryjówkę. Pole bitwy było puste, gdzieniegdzie jedynie słychać jęki rannych i konających.
- Trzeba im pomóc – zawyrokowałem.
- Czołg! – krzyknął "Młody". Padliśmy na ziemię.
Zbliżał się do nas, jadąc wzdłuż ściany lasu. Kiedy był zaledwie o kilkanaście metrów od nas, "Młody" szepnął mi do ucha:
– Rozjebię go – poderwał się i kilkoma susami dopadł niewielkiego zagłębienia znajdującego się na drodze wozu. W ręce ściskał dwa granaty...
Pewnie udałoby mu się, gdyby nie czołgista, który w tym momencie wychylił się z włazu wieżyczki... A dół, w którym schował się "Młody" właśnie zniknął między gąsienicami czołgu.
- Może uda się szczeniakowi – pomyślałem.
Wtedy pojazd zatrzymał się. Trwał w tym bezruchu może sekundę, może dwie... A może całą wieczność. I nagle zaczął obracać się wokół własnej osi... Usłyszałem przeraźliwy krzyk, a po chwili na gąsienicy zakrwawiony ochłap, który jeszcze przed chwilą był nogą "Młodego".
Wyskoczyłem zza drzewa, dopadłem stalowego cielska. Czołgista zauważył mnie kątem oka i próbował zatrzasnąć właz wieżyczki. Za późno. Kolba mojego karabinu właśnie pozbawiła go szczęki. Bezwładnie osunął się do środka. W ślad za nim wrzuciłem granat i zatrzasnąłem właz... 3... 2... 1... głucha eksplozja i... cisza. Łzy płynęły mi po policzkach, oparłem się o wieżyczkę…
- Dlaczego? – pomyślałem. I wtedy padł pierwszy strzał. Odebrało mi dech, wszystko wokół zawirowało… Poczułem piekący ból w prawej piersi. Niezdarnie próbowałem chwycić się anteny. Wydawała się tak odległa. Było mi słabo, czułem pragnienie. Nie miałem siły, osunąłem się na pancerz, opierając się o brzeg wieżyczki. Wtedy padł drugi strzał, który rozerwał mi kolano.
- Jesteś mój... Mój... - wyszeptała Śmierć.





38 komentarzy:

  1. troche nie na temat, wroce tu jeszcze poczytac, bo widze dlugi interesujacy post (jak zwykle), wdepnelam teraz tylko na 1 nodze powiedziec, ze bardzo sie ucieszylam widzac twoj slad u siebie. Skoro zaczynasz skladac wizyty to znaczy, ze wracasz do swiata zywych, ufff! to dobrze.
    to jak to mowia nasi "bracia" ze wschodu: "Pa ka!"
    do pozniej, lubie cie czytac na spokojnie, a nie podgladac w pracy :)

    OdpowiedzUsuń
  2. ... nie mozna zapomniec.
    Serdecznosci
    Judyta

    OdpowiedzUsuń
  3. Jaki realistyczny opis....zupełnie jakbyś tam był!
    Fajnie że wróciłeś.....bo jakoś dziwnie pusto było
    pozdrawiam ciepło :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Aleeee.... Nie podoba mi się! Znaczy podoba, ale ja lubię happy endy, jak to rasowa baba, a tu co, no...


    :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przecież kończy się dobrze, znalazł swoją miłość.

      Usuń
  5. Śmierć to jedyne wierne towarzystwo, które wyczekuje na koniec....kurcze, może jeszcze nie jego czas, bo tak się dobrze chłopak zapowiadał...
    Pozdrawiam
    http://eksperyment-przemijania.blog.onet.pl/
    http://kadrowane.bloog.pl/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiejsza medycyna czyni cuda, może go uratowali?

      Usuń
    2. Liczę na jego oddech..
      Pozdrawiam serdecznie
      http://eksperyment-przemijania.blog.onet.pl/

      http://kadrowane.bloog.pl/

      Usuń
    3. Może kiedyś dopiszę ciąg dalszy.

      Usuń
  6. nie da się przed nią uciec...
    nie da się ukryć...

    refleksyjnie mi się zrobiło i to chyba dobrze

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przed nią i przed czasem. Oni zawsze będą ludożercami.

      Usuń
  7. Czy "NA zachodzie bez zmian" to tez Twoje a Remarque sie dopisal?

    OdpowiedzUsuń
  8. No tak. Wojna. Kadr super.

    OdpowiedzUsuń
  9. No i wpadnij tu człowieku, chcesz się spokojnie gościć, a kule nad łbem latają. Poczułam ból w kolanie i nie tylko w kolanie. Świetnie napisany "reportaż?" Mój oddech wlecze się jeszcze...
    Dzień dobry.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To fragment większej całości napisanej pod wpływem szwendania się po Bośni.
      Dzień dobry :)

      Usuń
  10. Ale, czy On był bohaterem? Czy była to jedna z tych głupich, niepotrzebnych śmierci, bo przecież warto jest żyć za wszelką cenę? Ciekawa jestem Twojego zdania

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przypadek sprawił, że został wkręcony w tryby wojny. A stamtąd nie ma ucieczki. Czy był bohaterem? Robił swoje najlepiej jak potrafił.

      Usuń
  11. Nienawidzę wojny, bo śmierć niepotrzebnie zabiera życie :(

    OdpowiedzUsuń
  12. Kawał dobrego tekstu i fotka sugestywna. Wracasz, to dobrze.
    Pozdrawiam z Ciemnicy.

    OdpowiedzUsuń
  13. Teraz na spokojnie przeczytalam, o ile mozna na spokojnie gdy sie czlowiek znajdzie w samym srodku wojennej zawieruchy. Przedstawiles to tak plastycznie, ze bylam tam z toba, czulam na karku strach i dalam sie porwac grze o przetrwanie, gdzie poza tym nic sie nie liczy.

    czasem budze sie w nocy po takich obrazach i modle sie by takie "gry wojenne" nie staly sie okrutna rzeczywistoscia naszych dzieci. wtedy mysle, ze mimo wszystkich niedogodnosci i okrucienstw codziennosci przyszlo nam zyc w najlepszym z ziemskich swiatow. ale nie wszyscy maja takie szczescie, niestety.
    Nienawidze wojny, wyzwala w nas najrozniejsze instykty, wymusza zachowania.to jedyna rzecz jakiej nienawidze - przemoc.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gdy byłem dzieckiem często śniła mi się wojna. Pewnie dlatego, że telewizja bombardowała nas filmami wojennymi. Zawsze się bałem, że kiedyś sny przejdą w jawę. Później o tym zapomniałem, strach powrócił po wakacjach w Bośni.

      Usuń
    2. Pamietam taki okres w swoim zyciu, bylam bardzo mloda, ze z obawy przed okrucienstwem wojny nie chcialam miec dzieci by nie skazywac je na ewentualne okrucienstwo. Pozniej na wiele lat skonczylam z wojenna literatura i koszmary odeszly. nieraz budza sie i mysle wtedy o przyszlych dzieciach mego syna, dzieci moich siosostrzenic. Modle sie wtedy rozpaczliwie o pokoj.

      Usuń
    3. Najgorszym w tym wszystkim jest fakt, że zawsze znajdzie się ktoś, kogo fascynują takie obrazy jak Auschwitz, Bośnia, Rwanda czy inne podobne miejsca i nie ma oporów, by je stworzyć na nowo.

      Usuń
  14. Ciekawie napisane, ale mi się smutno zrobił, przyznam, że wolę historie kończące się pozytywnie. Fajne ujęcie czołgu. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niejednemu udało się wyrwać z objęć śmierci, może i jemu się udało?

      Usuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...