Czas nie mi­ja. I nie cy­ka. To my mi­jamy, a cy­kają nasze ze­gar­ki. Tak sa­mo cicho i nieubłaga­nie jak słońce, wstające na wschodzie i zachodzące na zachodzie, czas pożera his­to­rię. Niszczy wiel­kie cy­wili­zac­je, pod­gry­za daw­ne pom­ni­ki, pochłania po­kole­nie za po­kole­niem. Dla­tego właśnie mówi­my o „zębie cza­su”. Bo czas nad­gry­za i przeżuwa, a między je­go trzo­now­ca­mi jes­teśmy my.