Ostatnie deski ratunku...

Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz pa­rasolkę, gdy zaczy­na padać. Mówisz, że kochasz słońce, a cho­wasz się w cieniu, gdy zaczy­na grzać. Mówisz, że kochasz wiatr, a za­mykasz ok­no, gdy zaczy­na wiać. Właśnie dla­tego boję się, gdy mówisz, że kochasz mnie *

* - Szekspir

Bądź...

W kwiatów pąkach,
leśnych łąkach,
deszczu kroplach,
lodu soplach,
w morskiej wodzie,
ranka chłodzie,
w mroku, w słońcu,
na początku i na końcu,
na czerwonym też kobiercu
najpiękniejszym, bo w mym sercu
bądź...

Schody do nieba

Przez­nacze­nie to nie wy­roki opat­rzności, to nie zwo­je za­pisa­ne ręką de­miur­ga, to nie fa­talizm. Przez­nacze­nie to nadzieja *

* - Andrzej Sapkowski

Nie zna sma­ku praw­dzi­wego życia, kto przez tu­nel sa­mot­ności się nie przeczołgał *

* - Edward Stachura

In om­ni­bus re­quiem quaesi­vi, et nus­quam in­ve­ni in an­gu­lo cum libro*

* - Tomasz z Kempis

Zamki na piasku...

 

Maki czerwone

Drogą tajemnych i nieznanych wcieleń,
Słońca i soków niezbadaną grą
Poczerwieniała dziś ogrodu zieleń,
Jak gdyby grządki kto poplamił krwią.

To maki, dotąd na szypułkach ślepych,
Wczoraj stulone jeszcze w zwarty pąk,
Otwarły nagle swych kielichów przepych:
Czerwone djabły ogrodów i łąk.

Purpura płatków krwawa i ognista,
Przetkana wzorem czarnych jak noc plam,
Przywodzi na myśl ubranie Mefista,
W którem do Fausta raz zapukał bram. 

Na dnie kielichów, które blask przesyca
Zwabiając pszczoły na słodyczy łów,
Drzemie upojeń straszna tajemnica,
Dając nam wizję opjumowych snów.

Maki czerwone z swojem piętnem czarnem,
Któż wam kolory dał i dziwną moc?
Jesteście nieba, czyli piekła ziarnem,
Które raz szatan zasiał w ciemną noc?

(Henryk Zbierzchowski)

Codziennie...

Codzien­nie jes­teś sprze­dawa­ny za miskę socze­wicy. Codzien­nie jes­teś zdradza­ny za 30 sreb­rników. Codzien­nie na­poty­kasz mnóstwo nietaktów, niede­likat­ności, in­te­resow­ności, ma­nipu­lowa­nia twoją osobą, nie mówiąc już o ata­kach bru­tal­ności, cham­stwa, nieu­czci­wości.
Naucz się mówić: nieważne. Bo inaczej za­leje cię fa­la błota. Bo inaczej, gdy będziesz to wszys­tko za­pamięty­wał, ana­lizo­wał, udu­sisz się. To jest dro­ga sa­moz­niszcze­nia. Ci, którzy lądują w zakładach psychiat­rycznych al­bo po­pełniają sa­mobójstwo, mają rację os­karżając otocze­nie. Ale są również sa­mi winni.

Dla­tego naucz się mówić: nieważne.
Tym bar­dziej, że i ty nie jes­teś bez wi­ny i ty sprze­dajesz swoich bra­ci za miskę socze­wicy, zdradzasz ich za 30 sreb­rników. I ty po­pełniasz wo­bec nich ty­siące niede­likat­ności, jes­teś in­te­resow­ny, przew­rotny, nie mówiąc o wszys­tkich nietak­tach, z których so­bie nie zda­jesz spra­wy, które weszły w styl two­jego życia.

Sple­ceni w uścis­ku wza­jem­nej wi­ny umiej­my so­bie nawza­jem prze­baczyć.

(Mieczysław Maliński)

Jurasic Park

Ptasie radio?

Na­danie sen­su życiu może dop­ro­wadzić do sza­leństwa, ale życie bez sen­su jest tor­turą niepo­koju i próżnych prag­nień, jest łodzią pragnącą morza i jed­nocześnie oba­wiającą się go*

* - Edgar Lee Master

Dmij­my sa­mi w nasze żagle*

* Stanisław Jerzy Lec

Spacer dziką plażą

Punkt G... polskiej piłki nożnej

GKS - Górniczy Klub Sportowy

Prawie jak Londyn

Duch... przeszłości?

Porzucony, czyli: zemsta jest słodka

- Wiesz... – powiedziała, próbując złapać tchu i rozglądając się za rozrzuconą po całym pokoju bielizną – to był nasz ostatni raz.

- Ale... - nagle głos uwiózł mu w gardle.

- Skarbie, chyba nie będziesz dramatyzował, przecież jesteśmy dorosłymi ludźmi – odparła ze zniecierpliwieniem w głosie, bo zaczęło ją irytować to, że nie może odnaleźć drugiej pończoszki.

Poznali się miesiąc wcześniej, Anka właśnie oddawała się marzeniom o kubku ciepłego kakao w ramionach ulubionego fotela i pieszczotach delikatnych dłoni szlafroka z miękkiej satyny w kolorze Ferrari. A wątła nić świadomości, którą pozostawiła do kontaktu ze światem zewnętrznym, skupiała się na trzymaniu rurki w pędzącym tramwaju.

I wtedy to się stało. Przez Martę, której na dodatek nie znała i zapewne nie chciałaby poznać. Nie, nie dlatego, że Marta była piękna. Nie dlatego też, że była blondynką. Po prostu Marta ubierała się w Versace, którego Anka szczerze nienawidziła. Dla niej liczyła się tylko Prada.

I ewentualnie Dolce & Gabbana.

I otóż owa Marta, nie dość, że bezczelnie, to na dodatek nagle, wtargnęła na przejście dla pieszych zmuszając motorniczego do ostrego hamowania, a ją do zatrzymania się w objęciach mężczyzny o uśmiechu Clarka Gable. Co prawda wkrótce okazało się, że jest tylko prowincjonalnym Mietkiem, ale wciąż zabójczo przystojnym. Nic więc dziwnego, że tak niespodziewanie zrodzone pożądanie szybko zaczęło ścigać się w swej gwałtowności z erupcją wulkanu Krakatau.

Nawet kilka razy dziennie.

- Ale przecież my się kochamy... ja Cię kocham – Mietek nie miał zamiaru tak łatwo poddać się.

- Kochamy? - spytała po dłuższej chwili. To codzienne rżnięcie nazywasz miłością? Ja tylko miałam na Ciebie ochotę... właściwie to nawet nie na Ciebie, a na Twojego ptaszka – mówiąc to nałożyła odnalezioną pończoszkę i rozglądała się za kolejnymi elementami bielizny.

- Wreszcie go mam – podniosła triumfalnie do góry stanik i wtedy spojrzała na Mietka.

- Nie no, taki duży chłopczyk i taki głupiutki. Jak Kubuś Puchatek. I pojednawczo dodała – wiesz, już mnie nie kręcisz, ale na pożegnanie zrobię Ci loda. Chcesz?

- Chcę – odpowiedział bez zastanowienia.

A gdy skończyła, Mieczysław wyjął z leżących na kanapie spodni portfel, wyciągnął 100 zł, podszedł do Anki i włożył jej banknot do stanika.

- Ale... to nie było za pieniądze – odparła nieco zmieszana.

- Wiem, ale to za ten miesiąc seksu.

Dlacze­go ma­my się niena­widzić? Zes­pa­la nas so­lidar­ność, niesie ta sa­ma pla­neta, jes­teśmy załogą te­go sa­mego statku *

* - Antoine de Saint-Exupéry

P.S.
A tu statek dla pesymistów

Czas nie mi­ja. I nie cy­ka. To my mi­jamy, a cy­kają nasze ze­gar­ki. Tak sa­mo cicho i nieubłaga­nie jak słońce, wstające na wschodzie i zachodzące na zachodzie, czas pożera his­to­rię. Niszczy wiel­kie cy­wili­zac­je, pod­gry­za daw­ne pom­ni­ki, pochłania po­kole­nie za po­kole­niem. Dla­tego właśnie mówi­my o „zębie cza­su”. Bo czas nad­gry­za i przeżuwa, a między je­go trzo­now­ca­mi jes­teśmy my.

Koń